Monthly Archives: December 2011

ปัจจัย 5 ประการที่บ่อนทำลายความสำเร็จ คนทุกคนล้วนต้องการความสำเร็จ ไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัว หรือชีวิตการทำงาน แต่ละคนต่างก็มีวิธีที่จะไปสู่ความสำเร็จที่แตกต่างกันออกไป แต่ก็มีปัจจัยอยู่ 5 อย่างที่ถ้าคุณมีสิ่งเหล่านี้ติดตัวไว้ รับรองได้เลยว่าความสำเร็จจะไม่มาเยือนคุณอย่างแน่นอน

ชอบวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นอยู่เสมอ หรือภาษาชาวบ้านที่เรียกว่า “นินทา” นั่นแหละค่ะ ยิ่งคุณชอบนินทาคนอื่นมากเท่าไร เสน่ห์ในตัวคุณก็จะน้อยลงเท่านั้น และจะไม่ได้รับความเชื่อถือจากคนอื่น เพราะคนอื่นก็คิดว่าสักวันหนึ่งเขาคงตกเป็นขี้ปากของคุณได้ ยิ่งไปกว่านั้นการที่เราเป็นคนชอบนินทาคนอื่นนั้น แสดงว่า เราเป็นคนที่ขาดความมั่นใจในตนเอง มีความรู้สึกไม่มั่นคง ก็เลยต้องอาศัยความผิดพลาดของคนอื่นเป็นฐานให้เราได้ดีขึ้นไปเรื่อยๆ บุคคลที่ประสบความสำเร็จในชีวิตนั้น มักจะเป็นคนที่มีความมั่นใจในตนเอง และไม่ชอบที่จะนินทาคนอื่น แต่จะชอบที่จะพูดถึงเรื่องที่ดีๆ ของคนอื่นแทน ซึ่งจะทำให้เขามีเสน่ห์ และมีเพื่อนมากมาย เพราะทุกคนมอบความเชื่อใจให้ ซึ่งส่งผลให้เกิดความสำเร็จในหน้าที่การงานได้อย่างมากทีเดียวค่ะ

ชอบโทษคนอื่นสำหรับความผิดพลาดที่ตนเองทำ คนเราทุกคนไม่ชอบความผิดพลาด แต่ทุกคนก็ต้องเคยผิดพลาดกันมาบ้างไม่มากก็น้อย พฤติกรรมของคนที่ไม่ประสบความสำเร็จก็คือ เวลาที่ตนเองทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาก็มักจะโทษบุคคลอื่น ว่าเป็นสาเหตุของความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ไม่เคยที่จะมองกลับมาที่ตัวเองว่าตนเองนี่แหละที่เป็นต้นเหตุของความผิดพลาดทั้งหมด ถ้าเรามีพฤติกรรมแบบนี้ ความสำเร็จก็ยากที่จะมาหาเราค่ะ

อิจฉาในความสำเร็จของคนอื่น คนที่มักจะไม่ประสบความสำเร็จนั้น มักจะมีพฤติกรรมอีกอย่างหนึ่งก็คือ เวลาเห็นคนอื่นได้ดีกว่าเรา เรามักจะไม่ชอบ และเกิดความอิจฉาริษยา บางครั้งก็รู้สึกว่าโชคไม่เคยเข้าข้างเราเลย ทำไมคนอื่นถึงประสบความสำเร็จเอา แต่เรากลับไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย จากนั้นก็จะเริ่มเข้าพฤติกรรมในข้อ 1 ก็คือนินทาให้ร้ายคนอื่นที่ประสบความสำเร็จว่า เขาใช้วิธีการที่ไม่ดีอย่างโน้น ไม่ดีอย่างนี้ ก็มัวแต่ทำแบบนี้ไงค่ะ ก็เลยไม่ประสบความสำเร็จซักที

ไม่เคยคิดที่จะพยายามให้หนักขึ้นกว่าเดิม คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต จะมีความพยายามที่สูงมาก มีความมุ่งมั่นที่ไม่เคยหยุด ไม่เคยท้อ ไม่เคยถอย ถ้ายังไม่ได้ ก็จะพยายามมากขึ้นไปอีกอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่คนที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จก็จะคิดแค่ว่า “ทำขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นผลเลย ไม่ทำดีกว่า ไม่รู้จะทำไปทำไม” ชีวิตก็เลยมีแค่นี้ค่ะ หรือบางคนก็มัวแต่โทษฟ้า โทษดิน พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ก็เลยไม่พยายามอะไรเลย เพราะมัวแต่รอฤกษ์ยาม

ให้คนอื่นตัดสินใจแทน คนที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตมักจะเป็นคนที่ไม่กล้าตัดสินใจในชีวิตของตนเอง หลายครั้งต้องอาศัยคนอื่นในการตัดสินใจว่าตนเองควรจะทำอะไรดี ควรจะเปลี่ยนงานหรือไม่ ควรจะเรียนต่ออะไรดี ควรจะเลือกงานนี้หรือไม่ ฯลฯ ถ้าชีวิตเราเราไม่สามารถตัดสินใจได้ ก็อย่าไปคิดถึงความสำเร็จอะไรเลยค่ะ เพราะมันก็คงเป็นได้แค่เพียงความฝันค่ะ

ดิฉันขอฝากคำคมไว้ว่า

เมื่อวานก็สายเกินแก้ พรุ่งนี้ก็สายเกินไป

นิทานจีน ก็เล่ากันมาว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว โลกนี้ยังไม่มีวิธีนับวัน นับเดือน นับปี คนในโลกยังไม่มีใครรู้วันเดือนปี ไม่รู้จักอายุกัน ตอนนั้นเง็กเซียนฮ่องเต้เจ้าแห่งสวรรค์มีดำริว่า ชีวิตคนเกี่ยวข้องผูกพันกับสัตว์มากมาย หากจะใช้ชื่อสัตว์มาเป็นชื่อนับปีก็จะง่ายแก่การจดจำ ท่านจึงคิดจะทำการคัดเลือกประเภทของสัตว์เพื่อมาตั้งชื่อปีอย่างยุติธรรม จึงได้มีประกาศให้ทราบว่าจะมีการแข่งขันว่ายน้ำเพื่อคัดเลือกสัตว์แต่ละชนิดมาเป็นชื่อของปี จำนวน 12 ชื่อ โดยจะตั้งชื่อตามลำดับ สัตว์ต่าง ๆ ก็พากันตระเตรียมตนเองอย่างเต็มที่ ตอนนั้นหนูยังเป็นเพื่อนกับแมวอยู่ พอหนูรู้ว่าแมวจะไปแข่งขันด้วยก็วางแผนหลอกแมว บอกว่าวันรุ่งขึ้นที่จะมีการแข่งขันสัตว์โลกนั้น พี่แมวไม่ต้องห่วง พี่แมวนอนรออยู่ที่บ้านเถอะ หนูจะมาปลุกเอง แล้วเราจะเดินทางไปด้วยกัน เข้ารอบพร้อมกัน แมวก็ชะล่าใจคิดว่าหนูเป็นเพื่อนที่ดีเห็นแมวชอบนอนหลับ กลัวจะไปแข่งขันไม่ทันเลยจะมาปลุก ไม่ได้รู้เลยว่าถูกหนูหักหลังซะแล้ว พอวันรุ่งขึ้นที่เป็นวันแข่งขัน หนูไม่มาปลุก แมวก็เลยไม่ได้ไปเข้าร่วมแข่งขันด้วย เพราะเอาแต่นอนเพลิน  หนูหลอกแมวแล้ว ก็รอจนฟ้าสางไม่ยอมนอน พอถึงวันแข่งขันซึ่งเง็กเซียนนฮ่องเต้ให้สัญญาณ หนูก็รีบออกวิ่งทันที แต่มาจนแต้มเมื่อมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ เพราะมันว่ายน้ำไม่เก่ง น้ำไหลเชี่ยวด้วย ไม่รู้จะทำยังไง เห็นวัวมาถึงก็ไปบอกวัวว่าให้ช่วยพาข้ามน้ำไปด้วยเถอะ ถ้าถึงเส้นชัยแล้วจะสละตำแหน่งให้วัว  วัวสงสารหนู ก็เลยให้หนูขี่หัวข้ามแม่น้ำไปด้วยกัน ครั้นพอไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง หนูก็ลงจากหัววัววิ่งพรวดพราดถึงเส้นชัยก่อนวัว เง็กเซียนฮ่องเต้จำต้องตัดสินให้หนูเป็นผู้ชนะเพราะมันมาถึงก่อนตามกติกา ปีแรกนี้จึงเป็นปีหนูเรียกว่าปีชวด วัวมาถึงเป็นอันดับที่สอง เราจึงเรียกปีที่สองซึ่งเป็นปีวัวว่าปีฉลู
ส่วนเสือนี่แม้จะได้เปรียบสัตว์อื่นเพราะเป็นพญาแห่งสัตว์ป่า มีกำลังแข็งแรง ฝีเท้าดี แต่วิ่งมาถึงเป็นลำดับที่สามเพราะมัวแต่รังแกข่มเหงและจับสัตว์เล็ก ๆ กินตามทางเรื่อยมา เราเรียกปีเสือว่าปีขาล
ส่วนกระต่ายแม้จะกระโดดได้คล่องแคล่วว่องไว แต่ที่มาช้าเพราะกลัวเสือจะจับกิน ก็เลยต้องหลบไปหลบมาอยู่หลังเสืออย่างระมัดระวัง จึงมาถึงเป็นอันดับที่สี่ เราเรียกปีกระต่ายว่าปีเถาะ
มังกรหรืองูใหญ่เป็นสัตว์ที่เก่งสุด เผ่นโผนโจนทะยานในเมฆหมอก ว่ายน้ำก็เก่ง เง็กเซียนฮ่องเต้เห็นมันได้เปรียบสัตว์อื่น เกรงไม่ยุติธรรม จึงมีคำสั่งให้มังกรหรืองูใหญ่ไปทำหน้าที่โปรยฝนที่มณฑลเจียงตงก่อน แล้วจึงมาแข่งขัน จึงทำให้มังกรมาถึงล่าช้าเล็กน้อยได้เป็นอันดับที่ห้า เราเรียกปีงูใหญ่ว่าปีมะโรง
งูเล็กนั้น แรก ๆ ก็ว่าจะไม่กระโดดเข้าสนามแข่งหรอก แต่ถูกเย้ยหยันจากลิงว่าต่อให้เลื้อยจนสันหลังหัก ก็สู้ใครไม่ได้หรอก รอให้มีขางอกก่อนแล้วค่อยไปแข่งดีกว่า งูเล็กเมื่อได้ฟังดังนั้นก็เกิดความฮึกเหิมเลื้อยอย่างรวดเร็วจนนำหน้าลิงไป เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่หก เราเรียกปีงูเล็กว่าปีมะเส็ง
ส่วนม้าแม้เป็นสัตว์ที่วิ่งเร็ว แต่ใจร้อน หลับหูหลับตาวิ่งจนหลงทาง กว่าจะเข้ามาตามเส้นทางที่เขากำหนดก็เสียเวลาไปมาก จึงมาถึงเป็นอันดับที่เจ็ด เราเรียกปีม้าว่าปีมะเมีย
แพะนี้เข้าแข่งขันอย่างซื่อสัตย์จริงจัง ก้มหน้าก้มตาวิ่งเพื่อฝึกฝนความอดทนของตนเอง ไม่ได้คิดแข่งขันกับใครเพื่อเอาชื่อเสียง เวลาวิ่งไปก็ยิ้มไป เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่แปด เราเรียกปีแพะว่าปีมะแม

แต่เจ้าลิงที่มัวแต่เยาะเย้ยงูและเล่นซุกซน หยอกล้อ รังแกผู้อื่น วิ่งขวางทางบ้าง มัวแต่ทำเล่นจนกระทั่งกวางดาวตัวหนึ่งรำคาญเจ้าลิงเจ๊าะแจ๊ะนี้มาก ถึงกับยอมออกจากสนามแข่งขันไป แต่ลิงนี่ขนาดมันซุกซนเที่ยวยุ่งเรื่องชาวบ้านเขามันยังเข้ามาติดอันดับที่เก้า เราเรียกปีลิงว่าปีวอก
เจ้าไก่เป็นสัตว์ปีกก็เข้าแข่งขันกับเขาด้วย มันบินก็ไม่เก่ง ว่ายน้ำก็ไม่ค่อยได้ พอมาถึงแม่น้ำ มันก็อาศัยเกาะขอนไม้ท่อนหนึ่งลอยเคลื่อนตามผู้อื่นไป เรียกว่ายังมีความฉลาดเฉลียวอยู่พอสมควร กระนั้นก็มาถึงเส้นชัยเป็นอันดับที่สิบ เราเรียกปีไก่ว่าปีระกา
ส่วนหมานั้นชอบเล่นสนุกสนาน ตอนวิ่งมาก็ทำเวลาได้ดี แต่พอมาเห็นน้ำก็มัวเพลินมุดน้ำเล่นไปมา มารู้ตัวอีกทีก็เห็นคู่แข่งเขาวิ่งไปไกลแล้ว มันมาถึงเส้นชัยเป็นอันดับที่สิบเอ็ด เราเรียกปีหมาว่าปีจอ
เมื่อมาถึงหมู หมูเอาแต่กินกับนอนไม่สนใจการแข่งขัน จนเที่ยงแล้วมันยังนอนไม่ลุก พอได้ยินเสียงเขาแข่งขันกันก็ยังทำท่าขี้เกียจ ครั้นพอได้ยินเสียงดังมาก ๆ คล้ายกับกำลังแย่งอาหารกัน เห็นสัตว์วิ่งไล่กันไป เพราะความอยากกินนี่ล่ะ มันก็เลยรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว ตามสัตว์อื่น ๆ ไปถึงเส้นชัยได้อย่างไม่น่าเชื่อ คำแรกที่หมูไปถึงเส้นชัยมันถามเพื่อน ๆ ว่ามีอะไรอร่อย ๆ ให้กินหรือ เวลานั้นมันจึงได้รู้ว่าที่เขาวิ่งกันมาเพราะเขาแข่งขันกัน มันมาถึงเส้นชัยนับเป็นอันดับที่สิบสอง ตัวสุดท้ายพอดี เราเรียกปีหมูว่าปีกุน
ส่วนแมวที่ถูกหนูหลอกก็โมโหที่ถูกหักหลัง ตั้งแต่นั้นมามันจึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับหนูมาโดยตลอดเป็นคู่กัดกันมาจนทุกวันนี้ และว่ากันว่าที่แมวชอบเอามือถูหน้า ก็เพื่อไม่ให้มันรู้สึกง่วงนอนนั่นเอง ถ้าหนูไม่ใช้เล่ห์เพทุบายกับแมวแล้วล่ะก็ บางทีเราก็อาจจะมีปีแมวอยู่ในปีนักษัตรกันแล้ว
ในเชิงของโหราศาสตร์ สิบสองนักษัตรนี้ถูกนำมาเป็นส่วนประกอบหนึ่งในด้านพยากรณ์ศาสตร์ทั้งในตำราไทยและจีน โดยนักโหราศาสตร์จีนโบราณค่อย ๆ สังเกตเห็นว่า เหตุการณ์บนโลกมักจะมีแนวโน้มไปตามวิถีโคจร 12 ปี และคนที่เกิดในปีเดียวกันก็มักจะมีอุปนิสัยพื้นฐานบางอย่างใกล้เคียงกัน

เมื่อเรื่องเหล่านี้ได้รับการยืนยันเนิ่นนานเข้า จึงมีการตั้งชื่อเรียกแต่ละปีโดยใช้สัตว์ที่มีลักษณะเด่นใกล้เคียงกับคุณสมบัติของคนในแต่ละปีมากที่สุดมาเป็นสัญลักษณ์ ดังนั้น ในปัจจุบันจึงเชื่อกันว่าพวกเราแต่ละคนจะต้องมีลักษณะเด่นประจำตัวตามปีเกิด เช่น อาจเป็นหนู วัว เสือ กระต่าย งูใหญ่ งูเล็ก ม้า แพะ ลิง ไก่ หมา หรือหมู ก็เป็นได้

เหล่าบรรดาหัวหน้างาน ผู้จัดการ หรือจะเรียกชื่อตำแหน่งอะไรก็แล้วแต่ สิ่งหนึ่งที่กลุ่มคนเหล่านี้จะขาดไม่ได้เลยก็คือ เขาต้องทำงานผ่านคนอื่น คนอื่นในที่นี้ก็คือ “ลูกน้องของตนเอง” การที่หัวหน้าคนหนึ่งจะทำงานผ่านคนที่เป็นลูกน้องได้ดีนั้น ไม่ใช่แค่เพียงการวางแผนงาน และเข้ามาควบคุมดูแลให้งานสำเร็จตามเป้าหมายเท่านั้น หัวหน้างานยังต้องทำหน้าที่ในการบริหารคน หรือบริหารความรู้สึกของคนในทีมงานอีกด้วย    มีหลายคนถามมาว่า มีสูตรสำเร็จหรือไม่ในการที่จะบริหารคนในทีมงานให้เกิดความรู้สึกที่ดีในการทำงาน และเกิดความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน รวมทั้งมีแรงจูงใจในการทำงาน สูตรที่ว่านั้นมีให้เห็นกันอยู่ทั่วไปมากมาย เพียงแต่มันติดตรงที่ รู้แล้วว่าเคล็ดลับคืออะไร แต่ไม่ค่อยมีหัวหน้างานคนไหนจะนำไปใส่ใจทำตามน่ะสิค่ะ ผลก็คือ หัวหน้างานไม่สามารถบริหารคนในทีมงานได้เลย คนเอาคนไม่อยู่สิ่งที่ตามมาก็คือ งานก็เริ่มหลุดแผน ผลสุดท้ายก็คือผลงานหัวหน้างานก็เริ่มแย่ลงไปด้วย ผลงานองค์กรก็ไปไม่ถึงเป้าที่ต้องการอีก จากประสบการณ์ที่ได้พูดคุยกับเหล่าหัวหน้างาน และผู้จัดการมือดี เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการบริหารคนของเขา ก็พบว่า มันมีเคล็ดลับอยู่ไม่กี่ตัวเท่านั้น ดิฉันก็เลยเอามาเล่าให้อ่านกันนะค่ะ เผื่อจะได้นำเอาไปใช้ในการทำงานได้ค่ะ

เอาใจเขามาใส่ใจเรา สิ่งที่ผู้จัดการที่ดีบอกเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า ถ้าหัวหน้างานอยากจะบริหารลูกน้องได้ดีนั้น ต้อง “เอาใจลูกน้องมาใส่ใจเรา” เราต้องเข้าใจเขาว่า เขากำลังคิดอะไร รู้สึกอย่างไร ลองดูว่าถ้าเป็นเราโดนเข้าแบบนั้นเราจะรู้สึกอย่างไร ลูกน้องเราเองก็เช่นเดียวกัน เช่น หัวหน้างานบางคนมักจะโวยวาย ตีโพยตีพาย และด่ากราดลูกน้องที่ทำงานไม่ได้ดั่งใจต่อหน้าลูกน้องคนอื่นๆ  เพื่อความสะใจของเขา ลองถามตัวเองดูว่า ถ้าเป็นเรา เราชอบมั้ยที่โดนหัวหน้าของเราด่ากราดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น ขอให้ตอบอย่างจริงใจนะค่ะ (ดิฉันมั่นใจเลยว่า ไม่มีใครชอบหรอกค่ะ แต่ก็แปลกที่เรากลับชอบทำกับลูกน้องของเรา เหมือนกับว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าโดนแบบนั้นเข้าเหมือนกัน) ให้เกียรติ และให้การยอมรับ หัวหน้างานที่ดีต่างก็ยอมรับว่า การให้เกียรติลูกน้องของเรา และการให้กายอมรับลูกน้องของเรานั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ที่จะทำให้เขาเกิดแรงจูงใจในการทำงานกับเรา การให้เกียรติก็คือ เรื่องอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เราก็ไม่ควรเอามาพูดในที่สาธารณะ การพูดจาที่สุภาพ การปฏิบัติต่อลูกน้องเหมือนเขาเป็นครอบครัวเดียวกับเรา ให้การยอมรับเขาในฐานะทีมงาน สิ่งเหล่านี้ต้องเริ่มจากหัวหน้าก่อนทั้งสิ้น ทักทาย พูดคุย ถามทุกข์สุข ฯลฯ ลูกน้องเองก็จะรู้สึกว่า หัวหน้าให้การยอมรับเขา แรงจูงใจในการทำงานก็จะเกิดขึ้นได้ไม่ยาก

ให้ความจริงใจ มีใครบ้างที่ไม่ชอบคนจริงใจกับเรา ลูกน้องเองก็เช่นกันค่ะ เขาเองก็ชอบหัวหน้างานที่จริงใจ ไม่มีอะไรลับหลังเขา ไม่ว่าจะเป็นการนินทาลูกน้องตัวเองให้หัวหน้างานคนอื่นฟัง การปฏิบัติต่อลูกน้องแบบต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังอย่างหนึ่ง หรือพอลูกน้องทำงานได้ดี ก็ไม่มีคำชม หรือบางทีก็ชมแบบขอไปที ถามท่านที่เป็นหัวหน้าเองก็ได้ค่ะ ชอบมั้ยค่ะถ้าเจอหัวหน้างานแบบนี้บ้าง

ให้ความเป็นธรรม ปกติถ้าหัวหน้างานมีลูกน้องมากว่า 1 คน สิ่งที่หัวหน้างานจะต้องระวังก็คือ เรื่องของการปฏิบัติตนไม่เป็นธรรม เราเองอาจจะรู้สึกว่าเป็นธรรม แต่ลูกน้องกลับมองว่าไม่เป็นธรรม เรื่องนี้เป็นเรื่องที่กระทบกับความรู้สึกของลูกน้องได้ง่ายมากนะค่ะ ในการทำตัวของหัวหน้านั้น จะต้องคิดให้ดี ถ้าเราทำแบบนี้กับคนนี้แล้ว ถ้าเกิดกรณีแบบเดียวกันกับคนอื่น เราจะทำแบบนี้หรือไม่ ถ้าคำตอบคือใช่ ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดีและเป็นธรรม แต่ถ้าคำตอบคือ “ถ้าเป็นลูกน้องคนนี้ฉันจะไม่มีทางทำแบบนี้เด็ดขาด” นั่นแสดงว่าท่านเองก็มีการเลือกปฏิบัติต่อลูกน้องตนเองแล้วล่ะค่ะ

รับฟังอย่างเข้าใจ ทักษะเรื่องของการฟังนี้จะว่าง่ายก็ง่าย หรือจะว่ายาก มันก็ยากนะค่ะ การฟังที่ดีก็คือฟังแล้วต้องไม่สรุปเอาเอง หรือเอาประสบการณ์ของเราเข้าไปตัดสินคนอื่น ต้องฟังอย่างเป็นกลาง และฟังอย่างเข้าใจลูกน้องของตน ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น หัวหน้าส่วนใหญ่ชอบพูดมากกว่าฟังอยู่แล้ว เพราะมองว่าตนเองเป็นหัวหน้าต้องเก่งกว่า ต้องพูดมากกว่า มิฉะนั้นแล้วจะสู้ลูกน้องไม่ได้ แต่ดิฉันว่าฟังให้เยอะไว้จะดีกว่านะค่ะ เพราะเราจะกลายเป็นหัวหน้าที่เข้าใจลูกน้องได้ดีกว่าหัวหน้าที่พูดอย่างเดียว

ห้าข้อดังกล่าวนั้นเป็นสิ่งที่หัวหน้างานส่วนใหญ่บอกไว้เลยว่า นี่คือเคล็ดลับของการเป็นหัวหน้างานที่ดี จะสังเกตเห็นว่าไม่ต้องไปเรียนเทคนิคอะไรมากมายเลย แค่เพียงเราตั้งใจที่จะเป็นหัวหน้างานที่ดี และทำตามเคล็ดลับที่กล่าวมา โดยส่วนตัวดิฉัน ดิฉันถามตัวเองว่าถ้าหัวหน้าเราเป็นแบบ 5 ข้อนี้เราจะรู้สึกอย่างไร คำตอบที่ออกมาโดยไม่ลังเลเลยก็คือ เราจะรู้สึกดีมากๆ ดังนั้นถ้าเราปฏิบัติตนแบบนี้กับลูกน้องของเรา ลูกน้องเราก็ย่อมจะรู้สึกดี และมีกำลังใจในการทำงาน รวมทั้งเกิดแรงจูงใจในการสร้างผลงานให้ดีขึ้นได้อีกมากมายค่ะ

หัวหน้าบางคนรู้ทฤษฎีในการบริหารคนมากมาย แต่ไม่สามารถอยู่ในใจของลูกน้องได้เลย นั่นก็คือ ไม่เคยนำสิ่งที่รู้มานั้นไปปฏิบัติจริง ที่มา : http://prakal.wordpress.com/

คุณลักษณะเด่นของผู้ประสบความสำเร็จ 10 ประการ

1. กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองตลอดเวลา การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องที่ดี ทุกคนก็รู้ แต่ก็มีน้อยคนที่จะยอมเปลี่ยนแปลงด้วยตัวเอง เพราะความกลัวในเรื่องต่างๆ เช่นกลัวล้มเหลว, กลัวถูกปฏิเสธ และ กลัวเสียหาย เป็นต้น ดังนั้นเราต้องกล้าที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง ทำในสิ่งที่ยากขึ้นเรื่อยๆ โดยคิดว่าถ้าหากไม่สำเร็จก็จะได้ประสบการณ์ชีวิตเองจะทำให้เรากล้าทำมากขึ้น

2. มีเป้าหมายในชีวิตที่ชัดเจนการจะประสบความสำเร็จ จะต้องกล้าที่จะตั้งเป้าหมายแล้วควรจะชัดเจนด้วย เพราะถ้าเราไม่มีเป้าหมาย ชีวิตของเราก็คงเดินไปเรื่อยๆ ไม่ถึงไหนซักที เพราะเมื่อมีเป้าหมาย เมื่อเราทำถึงแล้วจะได้ตั้งเป้าหมายเพิ่มขึ้นไปอีก เราจะได้ประสบความสำเร็จเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

3. เผชิญหน้ากับความล้มเหลวแล้วเริ่มใหม่

คุณลักษณะเด่นข้อนี้มีอยู่ในทุกคนที่ประสบความสำเร็จ เพราะเขาจะลุกขึ้นมาได้ทุกครั้งที่เขาล้มเหลว แล้วมุ่งมั่นต่อไปจนในที่สุดไม่มีอะไรขวางกั้นเขาได้เพราะการทำงานทุกอย่างล้วนมีสิ่งที่เราคาดไม่ถึง ถึงแม้ว่าเราจะเตรียมตัวไว้ดีแค่ไหน ก็อาจจะเจออุปสรรคที่ทำให้ล้มเหลวได้ ดังนั้นหากเราบอกกับตัวเองเสมอๆ ว่า ความล้มเหลวไม่ใช่เรื่องน่าละอาย แต่การไม่ลุกขึ้นมาทำต่อไปต่างหากที่เป็นเรื่องน่าละอายก็จะทำให้เรามุ่งมั่นสู่ความสำเร็จได้ไม่ยากเลยค่ะ

4. มุ่งมั่นในความคิดของตัวเองและทำจนกว่าจะสำเร็จคนเชื่อมั่นในตนเอง จำทำให้เชื่อมั่นในความคิดของตัวเองด้วย แต่ก็ไม่ใช่ในความหมายว่าเป็นคนดื้อนะค่ะ แต่จะเป็นความหมายว่ามีจุดยืนของตัวเองไม่ว่าผู้อื่นจะคิดอย่างไรในความคิดของเขา เขาก็จะมุ่งมั่นทำมันเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาสามารถทำมันได้ และจะภูมิใจในความคิดของตัวเองไปเรื่อยๆ จนประสบความสำเร็จในที่สุด หัวหน้าหลายคนทำให้ลูกน้องขาดความมั่นใจโดยไม่รู้ตัว เพราะจะคอยทักว่าไม่ดี ไม่ควรทำ เพราะหัวหน้าเห็นข้อจำกัดแต่จริงๆ แล้ว เท่ากับปิดกันไม่ให้ลูกน้องได้คิดเองทำให้สุดท้ายลูกน้องคนนั้น ก็จะไม่มีความคิดเลย แล้วก็จะเป็นคนขาดความมั่นใจในตัวเองในที่สุด หลายคนที่เป็นหัวหน้าคนอยู่ ควรระวัง ข้อนี้ให้ดีนะค่ะ ต้องคอยยุให้เขาทำตามความคิดของเขาจนกว่าจะสำเร็จ

5. อยู่กับช่วงที่ตัวเองรู้สึกแย่น้อยกว่าช่วงที่ตัวเองรู้สึกดี     ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง คงไม่มีใครที่จะมีชีวิตที่ดีไปตลอด และก็ไม่มีใครที่มีชีวิตแย่ไปตลอด เพียงแต่ว่าใครจะเผชิญกับความรู้สึกแย่และความรู้สึกดีมากกว่ากัน ซึ่งการเผชิญความรู้สึกนี้ก็คือจิตใจที่เราไปคิดกับเหตุการณ์นั้นๆเอง หากเราสามารถควบคุมความรู้สึกแย่ให้เกิดขึ้นในช่วงสั้นๆ แล้วพยายามรักษาความรู้สึกดีๆ ให้อยู่ในช่วงนานๆ หน่อย ก็จะทำให้ชีวิตมีความสุข และดำเนินชีวิตการทำงานไปได้อย่างราบรื่นแล้วจะประสบความสำเร็จในที่สุด

6. รับฟังคำวิจารณ์จากผู้อื่นได้ดี  ความรู้อยู่ในทุกๆ ที่ที่เราผ่านไป ดังนั้นการรับฟังผู้อื่นเป็นหัวใจสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำวิจารณ์จากผู้อื่น ถ้าหากใครสามารถรับฟังได้มากก็จะประสบความสำเร็จได้มาก เพราะสามารถแปลคำวิจารณ์เป็นสิ่งที่เราสามารถนำไปปรับปรุงได้ไม่ใช่ฟังว่าเขาว่าอะไรเรา ดังนั้นถ้าหากเราเป็นคนเปิดกว้าง ก็จะมีสิ่งต่างๆ เข้ามาหาเรามากขึ้น เราก็มีโอกาส เลือกสิ่งดีๆ ได้มากขึ้น ส่วนสิ่งไม่ดีเราก็ไม่ต้องรับเข้ามาแต่การรับฟังคำวิจารณ์ จะให้ผู้อื่นกล้าพูดกับเรามากขึ้น ทั้งหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน และลูกน้อง ทำให้เราทำงานผ่านผู้คนได้ดีขึ้น สุดท้ายเราก็จะเป็นผู้ประสบความสำเร็จแน่นอน

7. มีทัศนคคิเชิงบวกในเรื่องต่างๆ มากกว่า

ทัศนคติเชิงบวกในที่นี้ หมายความว่า การที่เรามีความเชื่อมั่นในงานที่เราทำและพร้อมที่จะรับผลของความล้มเหลวโดยการให้กำลังใจตัวเอง เพื่อให้ทำอีกจนกว่าจะประสบความสำเร็จ และไม่จินตนาการเรื่องที่เลวร้ายก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้นจริง แต่จะคิดในด้านบวกเสมอๆ กับสิ่งที่ทำเพื่อให้อยากทำ และอยากประสบความสำเร็จเพราะจินตนาการผลลัพธ์ในด้านดีไว้แล้ว คนเราสามารถโต้ตอบกับสิ่งต่างๆ ทั้งด้านบวกและด้านลบได้ ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเรา แต่ถ้าเราควบคุมทัศนคติเชิงบวกในเรื่องต่างๆได้มากเท่าไร เราก็จะลงมือทำเรื่องต่างๆ ได้มากเท่านั้น ผลลัพธ์หรือผลงานก็จะยิ่งออกมาดี แล้วก็จะเหมือนกับคนที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ทำกันอยู่ คือเป็นคนที่มีทัศนคติเชิงบวกมากกว่าคนที่ประสบความล้มเหลว

8. มีภาวะความเป็นผู้นำสูง     ผู้นำ คือ ผู้ที่มีผู้อื่นปฏิบัติตามในสิ่งที่เราอยากให้ทำด้วยความเต็มใจ ดังนั้นผู้นำจะต่างจากผู้จัดการค่อนข้างมาก เพราะผู้จัดการทำให้ผู้อื่นทำตามด้วยคำสั่ง แต่ผู้นำทำให้ผู้อื่นทำตามด้วยการจูงใจ ในชีวิตการทำงานเราคงต้องมีทั้งความเป็นผู้จัดการและความเป็นผู้นำ แต่ถ้าผู้จัดการคนใดมีภาวะความเป็นผู้นำสูง ก็ย่อมมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่า เรื่องของผู้นำคงต้องขอยกไปพูดในหัวข้ออื่นๆ เพราะเป็นเรื่องที่เยอะมาก เพียงแต่อยากชี้ให้เห็นว่า ผู้ประสบความสำเร็จ จะมีภาวะความเป็นผู้นำภายในตัวเองสูง และผู้ตามก็อยากตามด้วยความเต็มใจ

9. ให้ความสำคัญกับผู้อื่นผู้ประสบความสำเร็จทุกคนไม่สามารถทำอะไรโดยลำพังได้เลย ต้องมีผู้อื่นร่วมอยู่ในงานนั้นๆ อยู่เสมอ ถ้าผู้ใดบอกว่าประสบความสำเร็จได้โดยลำพัง แสดงว่าผู้นั้นคงเข้าใจอะไรผิด บางอย่างแน่ๆ เลย เพราะไม่มีผู้ยิ่งใหญ่คนใดทำงานสำเร็จได้เอง ดังนั้นการให้ความสำคัญกับผู้อื่นอย่างจริงใจจึงเป็นคุณลักษณะเด่นที่สำคัญ จะเห็นว่า ผู้ใดมีทีมงานที่ยิ่งใหญ่และเป็นทีมเวิร์คผู้นั้นจะประสบความสำเร็จสูง การให้ความสำคัญผู้อื่นหมายถึง การทำให้ผู้อื่นมีส่วนร่วมในวิสัยทัศน์ , ค่านิยม และแผนงานของเรา ส่งเสริมให้เขาได้แสดงความสามารถของเขาให้เต็มที่ ยอมรับในคุณค่าของเขา และปฎิบัติต่อผู้อื่นดังนี้ จะประสบความสำเร็จแน่นอนค่ะ

10. ดำเนินเรื่องด้วยความไม่ประมาทผู้ประสบความสำเร็จ จะไม่กลัวความล้มเหลว คิดอะไรได้ก็จะลงมือทำทันที แต่เขาก็ไม่ได้ประมาท เพราะก่อนที่เขาจะลงมือทำนั้น ต้องมีข้อมูล และแผนงานที่ชัดเจนก่อน มิเช่นนั้น เขาก็ยังไม่ทำ หรือพูดอีกนัยหนึ่ง คือ เขามีขั้นตอนในการดำเนินชีวิตที่แน่นอน ไม่ยืนอยู่บนความเสี่ยงเด็ดขาดแต่ก็ไม่กลัวความล้มเหลวเมื่อลงมือทำแล้วก็จะทำให้ตลาดจนกว่าจะบรรลุผลสำเร็จ

ขอฝากคำคมไว้ว่า

เมื่อเสียหลักก็ต้องหลบอย่างฉลาด เมื่อพลั้งพลาดต้องรู้หลึกใส่ปลีกหาง ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆทำ ค่อยคลำทาง จึงจะย่างสู่จุดหมายเมื่อปลายมือ

สิงโตตัวหนึ่งไปพบลูกสาวของคนตัดฟืนเข้า มันเกิดนึกรักลูกสาวของคนตัดฟืนขึ้นทันที ที่ได้พบเห็น..และด้วยอำนาจของความรักนั่นเอง มันจึงเข้าไปหาบิดาของหญิงคนนั้น และได้บอกขอลูกสาวให้มาเป็นภรรยาของมัน คนตัดฟืนไม่ยินดีที่จะให้ลูกสาวแต่งงาน กับสัตว์ที่มีชื่อเสียงในทางที่ว่าน่ากลัว แต่เขาก็กลัวว่าถ้าเกิดปฏิเสธไป บางทีมันอาจจะ คิดทำร้ายเอาก็เป็นได้ คนตัดฟืนครุ่นคิดหาวิธีแก้ไขอยู่เป็นนาน และในที่สุดเขาก็ คิดอุบายขึ้นมาได้ เขาได้พูดบอกกับสิงโตไปว่า"เรารู้สึกยินดีเป็นยิ่งนักที่ท่านลดตัว ลงมาขอลูกสาวของเรา แต่ท่านนั้นมีเขี้ยวมีเล็บอันแหลมคมน่ากลัวมิใช่หรือ? จะมีหญิง คนใดเล่าที่จะอยากเป็นภรรยาของท่าน ขอท่านจงโปรดไปถอดเขี้ยวถอดเล็บออกให้หมดเสียก่อน เถิด แล้วบางทีตอนนั้นลูกสาวของเราอาจจะรับรักของท่านก็อาจเป็นได้" สิงโตเมื่อได้ฟังดังนั้น ก็ดีใจ มันรีบกลับไปจัดการถอดเขี้ยวเล็บของมันออกจนหมดสิ้น ครั้นแล้วก็กลับมาหา คนตัดฟืนอีกครั้งหนึ่ง เพื่อขอให้รับมันเป็นลูกเขย และเมื่อถึงตอนนั้น...คนตัดฟืนก็ไม่จำเป็น ที่จะต้องยำเกรงสิงโต ที่ปราศจากเขี้ยวและเล็บอีกต่อไป เขาได้คว้าตะบองไล่ตะเพิดลูกเขย ผู้ที่เขาไม่พึงปรารถนาให้ออกไปเสียจากบ้านและหนีเข้าป่าไปแต่โดยเร็ว....บางครั้งความรักก็อาจที่จะทำให้คุณตาบอดได้
Sometime love is.... make you blind.

  ในชีวิตการทำงานปัจจุบันของเราทุกคนจะมีความคุ้นเคยกับคำว่า เจ้านาย หรือ หัวหน้า เป็นอย่างดี และบางคนอาจเป็นทั้งเจ้านายและลูกน้องในเวลาเดียวกัน บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่าการเป็นลูกน้องช่างลำบาก โดยอาจจะมองว่าดวงไม่ดีบ้าง เจ้านายไม่ดีหรือไม่มีความยุติธรรมบ้าง และบางครั้งก็เลยเถิดไปถึงรำพึงรำพันว่าเราเป็นเด็กไม่มีเส้น...แล้วจะทำอย่างไรให้เรามีความสุขในการทำงาน จงอย่าลืมว่าการแก้ (พฤติกรรม) คนอื่นยากกว่าแก้ (พฤติกรรม) ที่ตัวเราเอง ! บทความนี้คงพอจะเป็นแนวทางที่จะทำให้มีความสุขในการทำงานร่วมกับเจ้านายได้

1.รู้เขารู้เรา (รบ 100 ครั้ง ชนะ 100 ครั้ง)   เป็นธรรมดาของหัวหน้าหรือเจ้านายทุกคน (โดยเฉพาะคนไทย) จะไม่ค่อยปรับตัวเข้าหาลูกน้อง เพราะฉะนั้นหากเราต้องการมีความสุขในการทำงานร่วมกับหัวหน้าเราก็ต้องปรับตัว...แล้วจะปรับตัวอย่างไร ก็ต้องดูว่าเจ้านายชอบทำงานแบบไหน เช่น รวดเร็ว สวยงาม ประหยัด หรือชอบตรวจงานจุดไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า (focus point) ถึงแม้เราจะไม่ชอบหรือขัดกับความเป็นตัวของตัวเอง (เพราะเราคงหาเจ้านายในความต้องการของเราได้ยาก) แต่ในเมื่อเราเลือกไม่ได้ เราก็ต้องทำไม่ใช่หรือ อย่าลืมว่าปัจจุบันทุกองค์กรต้องการคนที่พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลง (ready to change) เพราะองค์กรจะดำรงอยู่ได้จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา หรือที่นิยมเรียกกันว่า "การบริหารการเปลี่ยนแปลง" (change management)

2.ให้มากกว่าสิ่งที่เจ้านายต้องการ   การทำงานในปัจจุบันและในความเป็นจริง (ซึ่งทุกคนต้องมีการทำงานแข่งกับเวลา) ไม่มีเจ้านายคนไหนที่สั่งงานเราแล้วมานั่งอธิบายทุกอย่าง เพราะเขาคาดหวังว่าเราต้องทำงานเป็นและคิดเป็น ดังนั้นจะเห็นว่าการสั่งงานของหัวหน้าในปัจจุบันจะสั่งน้อยแต่ต้องการงานตามที่ต้องการ (ซึ่งบ่อยครั้งที่เจ้านายไม่ได้บอกมาทั้งหมดว่าต้องการอะไรบ้าง) ดังนั้นเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องรับคำสั่งแล้วมาคิดและลงมือทำ อย่างเช่น เลขาฯของผู้จัดการโรงงานแห่งหนึ่งต้องทำรายงานยอดขายสินค้าของแผนกต่างๆ ที่มีทั้งหมด 10 แผนกให้กับผู้จัดการเพื่อใช้ในการประชุมประจำเดือน ปรากฎว่านอกจากรายงานยอดขายที่เลขาฯต้องจัดทำตามคำสั่งแล้ว ยังได้เพิ่มรายชื่อลูกค้าที่ซื้อสินค้าสูงสุด 10 อันดับแรกในแต่ละแผนกให้กับเจ้านายเพื่อใช้ประกอบในการประชุม และได้ไปบอกกับผู้จัดการว่า "รายงานที่ท่านต้องการอยู่ในแฟ้มนี้และได้เพิ่มรายชื่อลูกค้าที่ซื้อสินค้าสูงสุด 10 อันดับแรกของแต่ละแผนกให้กับท่านด้วย เพราะคิดว่าน่าจะมีประโยชน์ในการประชุม" คุณคิดว่าผู้จัดการจะรู้สึกอย่างไรที่มีเลขาฯอย่างนี้...แล้วคุณจะให้อะไรในการทำงานมากกว่าที่เจ้านายสั่งบ้างล่ะ

3.รุกก่อนรับ...  ดูหัวข้อแล้วเหมือนการแข่งขันกีฬา แต่จริงๆ แล้วในชีวิตการทำงานก็มีความจำเป็นไม่น้อย เพราะหากเรารอคำสั่งจากหัวหน้าเพียงอย่างเดียวชีวิตการทำงานก็คงไม่รุ่งแน่ เพราะคิดจะทำอะไรเองไม่เป็นและก็ไม่เป็นที่ต้องการขององค์กรด้วย เพราะฉะนั้นหากเราต้องการทำงานอย่างมีความสุขเราก็ต้องคิดและเข้าหาเจ้านายบ้าง เมื่อเข้าพบ (รุก) เราก็ควรแจ้งเจ้านายว่าจะทำอะไร เมื่อไร อย่างไร เพราะนั่นแสดงออกถึงความเอาใจใส่และรู้ปัญหาที่แท้จริงของเรา หรือไม่บางครั้งถ้าเรามีปัญหาในการทำงาน หากเราบอกหรือแจ้งปัญหาที่เกิดขึ้นแก่เจ้านายพร้อมแนวทางแก้ไขหรือขอคำแนะนำจากท่าน หัวหน้าก็จะมองว่าเราเป็นคนจริงใจและมีความรับผิดชอบ ซึ่งดีกว่าให้เจ้านายมาเจอในภายหลัง ซึ่งนั่นเราก็ต้องตั้งรับกับงานหรือปัญหาที่จะตามมา

4.ถอยก่อนบุก   ข้อนี้ส่วนมากจะเกิดขึ้นกับบุคคลที่มีความรู้เฉพาะทางหรือบุคคลที่มีความรู้มีความมั่นใจในตัวเองสูง เช่น พนักงานฝ่ายช่าง พนักงานฝ่ายบัญชีการเงิน หรือพนักงานฝ่ายต่างๆ ที่มีความรู้ความชำนาญเป็นพิเศษ และโดยมากข้อนี้แหละที่จะทำให้คนมีปัญหาในการทำงานต่อกันมาก และหากเจ้านายไม่ค่อยมีความรู้ในเรื่องที่เราทำอยู่ด้วยแล้ว ก็มักจะเป็นจุดที่ทำให้เกิดปัญหาได้ง่ายและบางครั้งงานบางอย่างที่สั่งจากเจ้านายมักได้รับคำตอบทันทีจากลูกน้องว่า ทำไม่ได้บ้าง มีปัญหานั่นปัญหานี่บ้าง คุณคิดว่าหากคุณเป็นหัวหน้าคุณจะชอบลูกน้องแบบนี้หรือไม่ ??? จริงๆ แล้วมันมีวิธีการสำหรับการตอบปฏิเสธหรือบอกปัญหาที่เจ้านายฟังแล้วรู้สึกดี เช่น เมื่อเรารับคำสั่งมาแทนที่เราจะตอบทันทีทันใด (ทั้งๆ ที่เรารู้ว่าความจริงทำไม่ได้หรือมีปัญหา) เราก็ควรจะบอกว่าค่ะหรือค่ะ (ยอมถอยก่อน)...แล้วหายไปสักระยะเวลาหนึ่งแล้วมาแจ้งให้เจ้านายทราบว่า (บุก) "ท่านค่ะ ที่ท่านสั่งงานเมื่อตอนเช้าดิฉันได้ไปลงมือทำแล้ว (ทั้งที่ยังไม่ได้ทำ) ปรากฏว่ามีปัญหาดังนี้ค่ะ...." คุณว่าเจ้านายจะรู้สึกต่างกับครั้งแรกอย่างไร เพราะอะไรหรือ เพราะหากคุณตอบทันทีว่ามีปัญหาเจ้านายก็จะมองคุณว่าคุณตอบได้อย่างไรทั้งที่ยังไม่ได้ลงมือทำเลย

5.ห้าม (ไม่ควร) ปฏิเสธ  โดยเฉพาะต่อหน้าบุคคลอื่น หรือในที่ประชุม อย่างที่กล่าวมาเจ้านายโดยเฉพาะคนไทย (ส่วนมาก) จะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดหรือพูดย่อมมีความถูกต้อง ดังนั้นการถูกปฏิเสธหรือโต้แย้งจากลูกน้องในที่ประชุม หรือสถานที่ที่มีบุคคลอื่นจำนวนมากจะเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ค่อยได้ ดังนั้นเราก็ควรระวังในการปฏิเสธหรือโต้แย้ง (ซึ่งจริงๆ แล้วสามารถทำได้หากเรามีข้อมูลและทักษะในการปฏิเสธไม่ให้คนอื่นเสียหน้า) และอย่าลืมว่าในที่ประชุมหรือเรื่องที่เจ้านายพูดส่วนมากจะมีการศึกษาข้อมูล (ทำการบ้าน) มาเป็นอย่างดี และบางครั้งเจ้านายก็จะรู้ว่าลูกน้องจะโต้แย้งเรื่องอะไรอย่างไรบ้าง ซึ่งหากเจ้านายตอบโต้คุณกลับ (เพราะเจ้านายก็รู้เขารู้เรา) โดยไม่ไว้หน้าบ้างล่ะ...เพราะฉะนั้นทางที่ดีควรรับฟังและใช้วิธีการในข้อ 4 ก็จะดีกว่า

6.รายงานผล   เรื่องนี้คนไทย (โดยนิสัย) จะไม่ค่อยชอบและจะมองว่าเมื่อเจ้านายสั่งงานแล้วก็ต้องไปตรวจงานเอง (บางงานที่นำมาส่งไม่ได้ หรือดำเนินการเสร็จแล้ว) เพราะมองว่าตัวเองทำตามที่ได้รับคำสั่งเสร็จแล้ว ซึ่งจริงๆ แล้วต้องบอกว่าใครที่คิดอย่างนี้ต้องคิดใหม่ ทำใหม่ เพราะการสร้างความเชื่อมั่นให้กับเจ้านายบางครั้งบางเรื่องก็ต้องรายงาน โดยเฉพาะงานที่ระยะการดำเนินงานค่อนข้างนาน เพราะการรายงานจะทำให้เจ้านายทราบว่าเราดำเนินการอะไรไปถึงไหนแล้ว และเจ้านายก็ไม่ได้มีเวลามาตรวจงานของเราตลอดเวลา (หากงานนั้นไม่สำคัญและด่วนสำหรับเจ้านาย)
ดังนั้นควรรายงานผลงานของเราเป็นระยะหรือทุกครั้งที่เราดำเนินการเสร็จ เพราะนอกจากจะทำให้เจ้านายทราบแล้วก็ยังสร้างความสัมพันธ์ในการทำงานที่ดีต่อกันด้วย.
ที่มา:ประชาชาติธุรกิจ  

สัญญาณบอกเหตุ…ถึงเวลาบอกลาบริษัท
1. ฝันกลางวันบ่อยๆ แทนที่จะขะมักเขม้นกับการทำงาน กลับกลายเป็นว่าคุณเริ่มนั่งใจลอยฝันกลางวันมากขึ้น มองเห็นโลกแห่งความฝันดีกว่าโลกในความเป็นจริงที่มีงานกองเต็มอยู่ตรงหน้า
2. อยู่นิ่งมากขึ้น จากที่เคยขันอาสา กุลีกุจอรับทำงานพิเศษในแต่ละโปรเจ็กที่บริษัทจัดขึ้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณเฉยชากับสิ่งต่างๆ รอบตัว ไม่อยากหยิบจับอะไรเลย
3. เรื่องเล็กน้อยก็ทำให้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้ เช่น แค่มีคนทำกาแฟหกที่พื้นทางเดิน ก็ทำให้คุณอารมณ์เสียไปตลอดทั้งวัน
4. ไม่เห็นจุดหมายของตัวเอง มองไม่ออกเลยว่าอีก 5 ปีข้างหน้าอนาคตจะอยู่ตรงไหนของบริษัท มองไม่เห็นว่าตำแหน่งต่อไปคืออะไร หรือไม่หวังที่จะได้เลื่อนตำแหน่งอีกแล้ว
5. ไม่ใส่ใจอะไรเลย ประมาณว่าเพื่อนร่วมงานโต๊ะข้างๆ กลับจากลาพักร้อน ถามไถ่คุณว่าช่วงที่เธอไม่อยู่นั้นสถานการณ์ในออฟฟิศเป็นอย่างไรบ้าง คุณบอกว่าไม่เห็นมีอะไรเลย เหมือนทุกๆ วันที่ผ่านมา (แล้วก็ผ่านไป) นั่นแหละ แสดงว่าคุณไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างเลย
6. ใช้เวลาทานอาหารกลางวันยาวนานกว่าปกติ จากเมื่อก่อนที่มีความรู้สึกว่า เอาเวลานั่งเมาท์ช่วงพักเที่ยงไปทำงานดีกว่า แต่เดี๋ยวนี้คิดว่าใช้เวลาพักเที่ยงให้นานขึ้น จากชั่วโมงเดียวเอื่อยเฉื่อยไปถึงสองชั่วโมงได้โดยที่คุณไม่รู้สึกผิดอะไร แถมมีความสุขซะอีกคะ แต่จำไว้ว่า ความเบื่อจากการทำงานย่อมมีขึ้นและมีลง เป็นเรื่องปกติธรรมดา!!! อย่าถึงกับหมกมุ่นค้นหาคำตอบถึงขั้นลาออกหนีความทุกข์ไปเลย เพราะการออกจากงานโดยไม่มีงานใหม่รองรับ (ตกงาน) ยิ่งจะทำให้เซ็งชีวิตหนักขึ้น สมัยนี้ใช่ว่าจะหางานกันได้ง่ายๆ พานแต่ทำให้ความมั่นใจและกำลังใจต่างๆ ลดน้อยถอยลงถึงขั้นติดลบเอาง่ายๆ ฉะนั้น เซ็งงานเมื่อไหร่ให้รีบบอกตัวเองว่า "ล้มไปก็เป็นทุกข์ ลุกขึ้นมาสู้ดีกว่า" แม้ต้องฮึดหนักหน่อย แต่ก็คุ้มค่า
ที่มา: By i-am-image.com

มีสองผัวเมียอยู่คู่หนึ่งเลี้ยงไก่แล้วเกิดโชคดี ได้ไก่ที่เกิดความกตัญญูต่อผู้เลี้ยงเป็นอย่างมาก ไก่ประหลาดตัวนั้นจะออกไข่ที่เป็นทองให้ทุกวัน...วันละใบ.. วันละใบ...และในทุกๆวันสองผัวเมีย ก็จะนำไข่นั้นไปขายเพื่อแลกเป็นเงิน ดังนั้นเขาทั้งสองจึงอาศัยอยู่อย่างสุขสบาย โดยไม่คิดที่จะทำมาหากินอะไรให้เหนื่อยกาย เพราะมีไก่ที่ออกไข่เป็นทองให้ทั้งตัวนั่นแหละ...จึงได้แต่เที่ยวเล่นสำเริงสำราญฟุ้งเฟ้อ อยู่ทุกวัน โดยไม่คิดเก็บสะสมหรือคิดห่วงอนาคตของตนเลย แต่อย่างใด... แล้วเหตุก็เกิดขึ้นมาในวันหนึ่งเข้าจนได้ เมื่อทั้งสองนึกอยากที่จะได้เงินมากกว่าที่เป็นอยู่ " เฮ้อ.. ไก่ออกไข่ให้ ได้แค่วันละใบ ยังไง ๆก็ไม่พอใช้ มีทางไหนนะที่จะได้เงินมามากๆทีเดียวก้อนใหญ่นะ " ยายเมียพูดบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย
" อ้อ...ข้านึกออกแล้วและมันต้องเป็นความคิดที่ดีแน่ๆเลย..นี่แกลองผ่าทองไก่ตัวนี้ดูสิ...ฉัน ว่าข้างในท้องของมันจะต้องมีไข่ที่เป็นทองมากมายอัดแน่นอยู่แน่ๆ แกว่าไหม ? " ตาผัวเมื่อได้ฟังดังนั้น และด้วยเป็นคนที่โง่เขลาเบาปัญญานั่นเอง จึงเออ...ออตามยายเมียโดยไม่ได้หยุดคิดอะไรให้รอบครอบ เขาพูดว่า "ใช่แล้ว..ข้าก็เห็นด้วย ว่าน่าจะจริง มาเรามาผ่าท้องของมันดู เพื่อเอาทองมากๆกันดีกว่า   ทั้งสองช่วยกันจัดการฆ่าไก่ตัวนั้นเสีย แล้วใช้มีดผ่าท้องของมันดู ผลปรากฏว่า ไม่มีแม้แต่เศษทอง หรืออะไรที่ จะเอาไปแลกเป็นเงินได้เลยอยู่ในนั้น ทั้งสองยืนหน้าซีดและโศรกเศร้า " ฮื่อ ๆๆ หมดเลย..หมดแล้ว นี่ถ้าเราไม่โลภมาก ก็ยังมีไข่ทอง ตั้งวันละใบ ไปใช้แลกเงินได้ตลอดชีวิต น่าเสียดายจริง ฮื่อๆๆๆ " จะมาคิดได้ในตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว... เพราะ ไก่ตัวนั้นมันได้ตายลงไป เพราะมือและความคิดโง่ๆ ของตัวเองนั่นแหละ....สองผัวเมียเลยอดที่จะมีไข่ทอง ไปขายแลกเงินและ อยู่สุขสบายเหมือนเมื่อก่อน  นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทำอะไรควรคิดให้รอบคอบและควรพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่

เคยไหม…ที่สุดแสนจะเซ็งกับงานเหลือเกินเบื่อหน่ายกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาเอามากๆเอาเป็นว่า…เช้ามาทำงานแค่เห็นประตูออฟฟิศก็เบื่อแล้ว ส่วนช่วงระหว่างวันเอาแต่นั่งซังกะตายไม่ยอมพูดยอมจากับใคร เพราะเอาไปสมองคิดแต่เรื่องร้ายๆ ที่รังแต่จะบั่นทอนกำลังใจตัวเองลงไปทุกทีหากใครเป็นถึงขนาดนี้…นับว่าอาการเข้าขั้นโคม่าทีเดียว! คงต้องรีบจัดการทำอะไรกับตัวเองสักอย่างแล้วล่ะ ก่อนที่ความเบื่อหน่ายจะสะสมเพิ่มพูนจนหลายสิ่งหลายอย่างบานปลายออกไป เพราะถ้าปล่อยให้ถึงวันนั้น คุณอาจได้แต่พร่ำบ่นกับตัวเองว่า "สายไปซะแล้ว!" สำหรับเรื่องที่ชอบคิดกันนักหนานั้น คงหนีไม่พ้นเรื่องที่เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มองไปโต๊ะข้างๆ "ดูยายคนนั้นซิ…แค่ทำตัวเอ๋อไปวันๆ งานที่ทำก็ไม่หนักหนาและยุ่งเหยิง แต่ทำไมถึงได้แต่สิ่งดีๆ นะ" "ส่วนเธอ…งานไม่เห็นจะยาก แต่ทำไมเงินเดือนมากกว่าฉันล่ะ" สรุปว่า คือ วันๆ มองหาแต่เหยื่อ หากเป็นถึงขนาดนี้แล้วเมื่อไหร่เล่าอาการเซ็งไร้สาระจะหายไปเสียที สาเหตุของความเบื่อที่ไร้ขอบเขตของคนทำงานนั้น ส่วนใหญ่มักเกิดจากเจ้านายเป็นอันดับหนึ่ง รองมาคือเพื่อนร่วมงาน ถัดมาคือลูกน้อง และข้อสุดท้ายคือเงินเดือน (น้อย แต่ใช้งานเกินคุ้ม) ทั้งหมดเป็นสาเหตุของความเบื่อก็จริง แต่ไม่ใช่สาเหตุหลัก ทั้งนี้ทั้งนั้นอาการเซ็งสุดๆ อาจเกิดจากความคิดที่มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง และต้องการความสนใจจากเจ้านายมากเกินไป
ฉะนั้น…พยายามนึกถึงตัวเองเข้าไว้ สร้างความเชื่อมั่นให้มากๆ มองตัวเองอย่างมีคุณค่า จะทำให้คุณสนุกและอยากทำงานมากขึ้น ก่อนที่คุณจะแก้ปัญหาแบบ short term คือ ลาอออกไป ลองกลับมานั่งคิดด้วยเหตุด้วยผล ศึกษาแต่ละจุด เพื่อทำความเข้าใจตัวเองให้ถ่องแท้กันก่อน อันดับแรกหัดสร้างคุณค่าให้ตนเองเสียก่อน

การให้คุณค่าตัวเอง
จะว่าไปแล้ว…คนเรานี้ก็แปลก ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ทำไมคนนั้นเก่งจัง ทำไมเขามีแต่ใครๆ ชื่นชม แต่เรากลับแย้…แย่ จนนึกเกลียดความไม่สวย ไม่รวย ไม่โก้ ไม่เด่น ไม่หรู ไม่เก่ง และไม่ได้ดังใจ ถ้าไม่รู้จักหัดปลื้มตนเองและให้คุณค่าตนเองละก็คุณจะกลายเป็นคนทุกข์ใจตลอดไปอย่าไม่จบสิ้นความน้อยเนื้อ ต่ำใจในจุดด้อยตัวนี้แหละที่คอยบ่อนทำลายความเชื่อมั่นของคุณมากที่สุดบรรดาสิ่งดีๆที่คุณเห็น ในตัวคนอื่นนั้นน่ะ…ลองหันกลับมามองตนเองสิใช่ว่าคุณจะไม่มีเสียเลยเพียงแต่คุณอาจจะไม่ได้นำมาใช้บ่อยเหมือนเขาเท่านั้นเอง "ฉันเห็นความคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงของเพื่อนร่วมงานฝ่ายเดียวกับฉัน ซึ่งทำให้เธอประสพความสำเร็จในการนัดหมายลูกค้า ทำให้การเจรจาทำสัญญาสำคัญต่างๆ ของบริษัทสำเร็จบ่อยครั้ง นั่นเพราะเธอเข้าหาลูกค้าถึงออฟฟิศเลยทีเดียว ผิดกับฉันที่ชอบนัดเจรจาในห้องประชุมออฟฟิศตัวเอง กว่าจะนัดได้แต่ละครั้งก็ใช้เวลาไม่น้อย แต่ฉันไม่ได้ท้อแท้นะ เพราะเมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว…เอาใหม่ ฉันลุยหาลูกค้าทั้งหลายถึงออฟฟิศหมดทุกคน ปรากฏว่าเดือนต่อมาฉันสามารถทำยอดขายทะลุเป้าให้กับบริษัท จนหัวหน้าเอ่ยปากชม" จิรวดี จิตตานุธรรม พนักงานฝ่ายการตลาดวัย 27 ปี ของบริษัทประกันชีวิตแห่งหนึ่ง

ให้ผิดเป็นครู
เวลาคุณทำอะไรผิดพลาดอย่าไปฟูมฟายโทษตัวเองมากมายนัก คิดดูแล้วกัน…ยังมีคนอีกเยอะแยะที่ผิดพลาดมหันต์ยิ่งกว่าคุณ ใครๆ ก็ทำผิดกันได้ (อย่าบ่อยนัก) ทำอะไรทุกอย่างคิดเผื่อความล้มเหลวไว้บ้าง พยายามคิดให้มี Safe T-Cut ไว้ก่อน

ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงปรับปรุงตัวเอง
ต้องเปลี่ยนตั้งแต่รูปลักษณ์ภายนอกจนถึงรูปลักษณ์ภายใน "การตัดผมใหม่ ทำสีผมใหม่ แต่งหน้าแนวใหม่ ทำให้ชีวิตฉันมีชีวิตชีวา มองสิ่งรอบตัวอย่างท้าทายและสนุกสนานขึ้น

อย่าลืมว่าคุณอยู่ที่นี่เพื่ออะไร
จำให้ได้ว่า "คุณอยากได้อะไรจากงาน…แล้วงานให้กับอะไรกับคุณ" จงมองหาเป้าหมายที่อยากทำให้สำเร็จอยู่เสมอ เพราะนั่นจะทำให้คุณไม่เคว้งคว้างเลื่อนลอยกับการทำงาน สำหรับบางคนอาจมีเป้าหมายเพียงเพื่อเก็บเงินท่องเที่ยวตามประสาสาวโสด ส่วนบางคนอาจหวังถึงการเลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว แต่งานที่ชอบก็สำคัญ เพราะหากคุณมัวแต่ทำงานที่ตัวเองไม่สนใจไปวันๆ และไร้ประโยชน์ในระยะยาว คุณคงต้องเซ็งกับงานแน่ๆ

สร้างอารมณ์ในการทำงาน
'แรงบันดาลใจ' สำคัญที่สุด หากคุณไม่มีสิ่งนี้คุณจะเอากำลังใจจากไหนมาฮึดสู้ มันคงเกิดเองได้ยาก ก่อนอื่นให้ย้อนมองดูตัวเอง นิสัยเสียๆ ที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปดีกว่า แล้วมาคิดว่าทำอย่างไรให้ตัวคุณคงความกระตือรือร้น ไม่ให้ถอยกลับไปสู่ความเบื่อเดิมๆ อีก ลองออกไปข้างนอกซะบ้าง หายใจเอาอากาศสดชื่นเข้าปอด รับแสงแดดซะหน่อย ดื่มน้ำสักแก้ว ทำอารมณ์ให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่า หรือทำอะไรก็ได้ที่ทำให้คุณสามารถ…ยิ้มออก เล็กๆ น้อยๆ แค่นี้อาจทำให้คุณหายเซ็งขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ