วันนี้ นี้ดิฉันมีศาสตร์และศิลป์ของการบริหารจัดการ เรื่อง น๊อตตัวน้อยกับเรือลำใหญ่ มาเล่าให้ฟัง
บนเรือลำใหญ่มีนอตเล็กๆอยู่ตัวหนึ่ง เล็กมากจนมันคิดว่ามันไม่มีความหมาย มันและนอตตัวอื่นๆ ทำหน้าที่ยึดแผ่นเหล็ก 2 แผ่นเข้าด้วยกัน วันหนึ่ง ในระหว่างการเดินทางข้ามมหาสมุทรอินเดีย นอตตัวน้อยก็ตัดสินใจว่าพอกันทีสำหรับชีวิตที่มืดมนและไม่มีใครเห็นคุณค่า ไม่มีใครเคยขอบคุณในงานที่มันทำ
นอตตัวน้อยประกาศก้องว่า "ฉันจะไปล่ะ" ทันทีที่นอตตัวนี้เริ่มขยับตัวในรูของมัน นอตตัวอื่นก็เริ่มสั่นคลอนไปด้วยความสั่นสะเทือนแต่ละครั้งก็ยิ่งทำให้มันขยับตัวมากขึ้น พวกตะปูซึ่งทำหน้าที่ยึดกาบเรือไว้ต่างพากันคัดค้านว่า "ถ้าเป็นอย่างนี้ เราก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหลุดไปจากตำแหน่งของเรา"
แผ่นเหล็กตะโกนบอกนอตตัวน้อยว่า "หยุดเถอะ เพื่อเห็นแก่ความรักบนสวรรค์ ถ้าไม่มีใครยึดพวกเราให้ติดกันก็ถึงการอวสานนะ" การตัดสินใจของนอตตัวน้อยที่จะละทิ้งหน้าที่ของตน ก็มีผลกระทบไปทั่วเรือลำใหญ่นั้น โครงสร้างของเรือที่เคยท้าทายคลื่นด้วยความมั่นคงแข็งแรง ก็เริ่มส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและสั่นคลอน แผ่นเหล็กทุกแผ่น ข้อต่อทุกข้อ นอตทุกตัว และแม้แต่ตะปูตัวเล็กๆ จึงตัดสินใจส่งสารไปยังนอตตัวน้อยให้ล้มเลิกความคิดเสีย "เรือจะหลุดออกจากกันและก็จะจมลง และจะไม่มีใครในพวกเราได้เห็นแผ่นดินอีก" เพราะคำพูดนี้...นอตตัวน้อยรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญมันเข้าใจได้ทันทีว่า มันมีความสำคัญมากกว่าที่มันคิด และมันก็บอกให้ทุกคนรู้ว่า ...มันจะอยู่ในที่ที่ของมันต่อไป..... ท่านผู้อ่านค่ะ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การทำงานจะไปสู่ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้ต้องอาศัยทุกคนในองค์กร แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นนอตตัวน้อย ก็มีความสำคัญไม่ด้อยไปกว่านอตตัวใหญ่ ........เราจะนำเรือไปถึงฝั่งอย่างงดงาม... ร่วมกัน!!!