ดิฉันมีเรื่อง คนโง่ มาเล่าให้ฟัง
เด็กหนุ่มคนหนึ่ง มีนิสัยรั้น ชอบอวดเก่ง เห็นใครทำอะไรเขาก็ทำตามได้ และคิดว่าตนเองทำได้ดีกว่าผู้อื่นเสมอ วันหนึ่ง เด็กหนุ่มเดินเล่นอยู่ริมแม่น้ำ พลันสายตาเหลือบเห็นผู้เฒ่าสองท่านกำลังนั่งตกปลา แต่ละท่านเต็มไปด้วยมาดเคร่งขรึม แสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้ชำนาญการตกปลาเป็นอย่างยิ่ง เพียงแค่ผู้เฒ่ากระตุกคันเบ็ด ก็ได้ปลาทุกครั้ง ทันใดนั้น ผู้เฒ่าท่านหนึ่งลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พริบตานั้นเอง ผู้เฒ่าท่านนี้กระโดดไปบนผิวน้ำทีละก้าว...ที่ละก้าว จนไปถึงฝั่งตรงข้าม เพื่อหยิบเหยื่อปลา แล้วกระโดดที่ละก้าวกลับมาที่เดิม และในเวลาต่อมาไม่นานนัก ท่านผู้เฒ่าท่านที่สอง ได้ลุกขึ้น พร้อมกระโดดที่ละก้าว....ทีละก้าว..... ข้ามไปฝั่งตรงกันข้ามของแม่น้ำเหมือนผู้เฒ่าคนแรก นำปลาที่เพิ่งตกได้ใส่ข้อง แล้วกระโดดกลับมานั่งที่เดิม เด็กหนุ่มถึงกลับตะลึง ไม่คาดฝันว่าผู้เฒ่าทั้งสอง สามารถเดินบนผิวน้ำได้ เหมือนมี
วิชาตัวเบา เด็กหนุ่มเห็นดังนั้น ด้วยความอววดเก่งไม่คิดหน้า คิดหลัง จึงลองกระโดดเหมือนผู้เฒ่าบ้าง แต่เขากลับจมดิ่งลงสู่ก้นแม่น้ำทันที สองผู้เฒ่าได้ช่วยเหลือเด็กหนุ่มจนขึ้นฝั่งได้แล้ว ท่านผู้เฒ่าท่านหนึ่งมองเด็กหนุ่มด้วย ความสมเพช แล้วจึงบอกว่า " เจ้าเด็กโง่... พวกเรานั่งตกปลาที่นี่มานานนับสิบปี เรารู้ดีว่า ที่แม่น้ำนี้ตรงไหนมีตอไม้ให้เราเหยียบได้บ้าง เราก็เลยกระโดดข้ามไปได้เหมือนมีวิชาตัวเบาสามารถเหยียบบน
ผิวน้ำได้ เจ้าเด็กโง่... เจ้ายังไม่รู้อะไร เจ้าจะทำตามได้อย่างไร เจ้าเด็กโง่ " ก่อนเด็กหนุ่มจะได้รู้เคล็ดลับของผู้เฒ่า เล่นเอาเขาเกือบจมน้ำตาย นิทานเรื่องนี้สอนว่า การที่จะทำอะไรให้ประสพผลสำเร็จ เราต้องศึกษาให้ถ่องแท้ว่าผู้ที่เขาประสบความสำเร็จ เขามีเคล็ดลับอะไร มีประสบการณ์มาอย่างไร อย่าตัดสินว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันง่าย เหมือนอย่างที่เราเห็น เพราะมันสามารถทำให้เราจมน้ำตายได้