ไม่มีปัญหาชีวิต ก็ไม่เดินเข้าหาธรรมะ... ครั้งนึงที่รู้สึกเบื่อๆ กับหลายๆ เรื่อง ปตกิก็ไม่ค่อยจะสนใจธรรมะเท่าไหร่นัก แต่สิ่งที่เคยไม่เชื่อ แล้วก็กลายเป็นเชื่อคือเรื่องของจังหวะเวลาที่เมหาะสม เวลาที่มันควรจะเป็นไป จะว่าฟ้าลิขิตก็ไม่เชิง แต่มันก็มาจากที่เราเป็นคนกำหนดให้มันเป็นไป แล้วสิ่งรอบตัวก็ส่งให้มันเกิดขึ้นก็แค่นั้น บางคนควบคุมไม่ได้ บางคนควบคุมได้บางเวลาบางเรื่อง และบางคนก็ควบคุมได้ทุกเรื่อง ที่จะบอกคือ วิธีควบคุมมันคือ เรต้องเริ่มจากตัวเองก่อน คุมสติ ไม่ใช่แค่การทำสมาธิ หรือบอกว่าต้องนั่งสมาธิ แต่กำลังหมายถึงการคุมสติให้คิดในเรื่องที่อยากให้เป็นไป อยากให้เกิดขึ้น โดยไม่ยึดติด...   ทำได้ยากมากตรงที่ ตั้งเป้าไว้ แต่ไม่ยึดติด...   เวลาที่เรามีเป้าหมาย เราก็มักจะคิดถึงระบบ ขั้นตอนที่จะทำ และทำตามอย่างเคร่งครัดมากๆ เพื่อให้ไปถึงกัน... ไม่ได้พิสูจน์จริงๆ จังๆ แต่จากที่สังเกตชีวิตตัวเองดูคือ มันมีจังหวะของมันอยู่จริงๆ เคยคิดอยากได้อะไรสักอย่าง แต่ไม่ใช่คนที่โลภขนาดว่า ต้องเอามาให้ได้ หรือต้องได้จนไปเร่งทั้งที่ไม่ใช่จังหวะที่มันควรจะเป็นไป เลยเป็นแค่.. ถ้าได้ก็ดี แล้วก็ปล่อยชีวิตดำเนินไป ไม่ได้ไปดิ้นรนอะไร แล้วมันก็มีจังหวะที่บอกให้รู้ว่า เราเข้าใกล้สิ่งที่เคยมีความอยากแล้ว เคยอ่านเล่นๆ ไปเจอว่า การนอน ทำให้เกิดไอเดีย แต่ที่จริงๆ สมองจะเกิดไอเดียเมื่อไม่ไปคิดถึงมันต่างหาก... นอนได้ผลที่สุดเพราะเหมือนปิดการรับรู้สิ่งรอบตัวในเวลานั้นๆ […]